පහ වසරේ ශිෂ්‍යත්වේ ගොඩ දාගෙන හය වසරෙදි ආවා කොළඹ ඉස්කෝලෙකට. ගෙදර ඉඳන් කිලෝ මීටර 35ක් විතර උදේ හවස ආවේ ස්කූල් බස් එකෙයි, කෝච්චියෙයි. ස්කූල් බස් එක ගැහැණු පිරිමි පොදු පාසල් බස් එකක්. බම්බලපිටියේ SPM එකේ ඉඳන් මරදානේ ආනන්දේ වෙනකම්ම විවිධ විවිධ ඉස්කෝල වල උන් මේ බස් එකේ ආතල් පෙරාගෙන ඉස්කෝලේ ගියා. අවුරුද්දේ විනෝද සමය එලැඹෙන්නේ බිග් මැච් කිට්ටු වෙද්දි තමයි. ඒ කාලෙට කෙලින පිස්සු ගැන ලියන්න වෙනම පෝස්ට් හත අටක් දාන්න ඕනේ. අපිට ඒ කාලෙට හැම බිග් මැච් එකම අපේ වගේ. ඇයි ඉතින් පීටර්ස්, රෝයල්, තර්ස්ටන්, මහනාම, D.S., ආනන්ද, නාලන්ද, etc සෙට් එකම බස් එකේ ඉන්නවනේ. ඔක්කොම ගියේ එක ඉස්කෝලේ උන් වගේ. අපි ඉස්කෝල වෙනුවෙන් ගහගත්තේ නෑ. අපේ ඉස්කොලේ බිග් මැච් එකට අපි බස් එක සරසන විදියටම ලස්සනට අනිත් ඉස්කෝල වල බිග් මැච් වලදිත් බස් එක සරසනවා. ඒ සහෝදරත්වය අපේ පොදු පාසල් බස් එකේ උපරිමේට තිබුනා.
ඒ දවස් වල රෝයල් එකේ බිග් මැච් එක. මැච් එකට කලින් දවසේ ලොකු පැරඩ් එකක්. අපේ බස් එකේ රෝයල් උනුත් පැරඩ් එකට යන්න සෙට් වෙලා. කොහොම ගියත් කොළඹ එන්නේ ස්කූල් බස් එකේනේ. ඉතින් අපිත් හිතුවා එදාට ඉස්කෝලේ නොගොහින් කීයක් හරි හොයාගන්න. කීයක් හරි හොයාගන්නේ පැරඩ් එකේ යන උන්ට කඩල විකුනලා නෙවෙයි, හැට් කලෙක්ෂන් එකක් දාලා.
ස්කූල් බස් එක පටන් ගන්නේ ඩිපෝවෙන්. ඩිපෝව කිට්ටුව ඉන්න උන් එදා උදේම ඩිපෝවට ගිහින් බස් එක සරසනවා.ඒ වගේ දවස් වලට බස් එක එන්නේ පැය භාගයක් විතර පරක්කු වෙලා. ඒකට හේතු දෙකයි. එකක් සරසන්න වෙලාව ගතවීම. අනික ලස්සන අක්කල කොට ඇඳුම් ගහලා ඔෆීස් යන්න පාරට බහින්නේ ඒ වෙලාව වීම. වැරදියට හිතන්නෙපා. අපි අක්කල කොටට ඇඳලා ඉන්න ඒව බලන නරක ළමයි නෙවෙයිනේ. ඒ අක්කලා අපිට වැදගත් උනේ එයාලා කන්කෙඳිරි ගාන්නේ නැතුව අපිට හැට් කලෙක්ෂන් වලට ලෙසටම ආධාර කරන නිසයි.
ඔන්න ඉතින් සුපුරුදු පරිදි පට්ට ලෙස සැරසූ පාසල් බස් රථ රාජයා එදත් වැඩියා. අපිත් මග තිබුන කනත්තකින් මල් වඩමක් පන්නලා ඒකත් බස් එකේ ඉස්සරහ ගැට ගහන් කොළඹ එනවා,. සිංදු කියනවා, මෝලම් ගහනවා, හූ කියනවා. ජූලි හතයි, අගෝස්තු අටයි බස් එක ඇතුලේ. අපි ඉතින් ලොකුම අයියලා නිසා පාපුවරුවේ තමයි ගමන. සැබෑ ට්‍රැෆික් එක පටන්ගන්නේ කටුබැද්දෙන් එහාට. කටුබැද්දේ ඉඳන්ම මග දිගට ට්‍රැෆික් එකේ නතර උනාම අපි කරන්නේ දුවගෙන දුවගෙන පාරේ ඉන්න මිනිස්සු ළඟට ගිහින් හැට් කලෙක්ෂන් දාන එක තමයි. ට්‍රැෆික් එකෙන් මිදිලා බස් එක ආයෙම යද්දි අපි දුවලා ගිහින් බස් එකේ එල්ලෙනවා.
ඔය විදියට මිලාගිරියටම ආවා. කොල්ලෝ සෙට් එක තීරණය කළා මිලාගිරියෙන් බැහැලා MC එක පැත්තට හැට් කලෙක්ෂන් දාගෙන යමු කියලා. දඩ බඩ ගාලා SPM කෙල්ලොත් එක්කම අපිත් බැහැගත්තා. බැස්ස තැන ඉඳන්ම සම්මාදම ආරම්භ කලා. ඔතැනදි තමා කතාව පටන්ගන්නේ.
ඩික්මන්ස් පාරයි ඩුප්ලිකේෂන් පාරයි සෙට් වෙන හතරමං හන්දියේ හිටපු ආන්ටි කෙනෙක්ගෙන් රුපියල් විස්සක (මීට අවුරුදු 9කට පෙර ) කලෙක්ෂන් එකක් ගන්න ගමන් මම දැක්කා අපේ රයන් නිල් පාට වෑන් එකකින් කලෙක්ෂන් දානවා. තත්පර පහක් ගියේ නෑ, මහා සද්දෙන් රයන් කෑගහනවා ‘දුවපාන්…පොලීසියෙන්‘ කියලා. දෙවෙනි වචනේ ඇහුන ගමන් අපි ප්‍රතීක ක්‍රියාව ප්‍රායෝගික තලයට නංවලා, කකුල් දෙක පිටේ වදින සයිස් එකට රන් එක දුන්නා. කස්ටියම රේස් එක වගේ ඩුප්ලිකේෂන් පාරේ එක පෙලට දුවනවා. අපරාදේ කියන්න බෑ, ගලයත් ඉස්සරහම පස්දෙනා අතරේ හිටියේ. රයන් කලෙක්ෂන් දාන්න අත පෑව නිල් පාට වෑන් එක පොලිස් වෑන් එකක් බවත්, සල්ලි අරන් මිස සල්ලි දීලා පුරුදු නැති පොලීසියේ වෑන් එක නැවත හරවගෙන නාලාගිරි සෙයියාවෙන් පිඹලා එන බවත් පසුපස ක්‍රීඩකයෝ මහ හඬින් දැනුම් දුන්නා.
කෙලින් පාරේ දිව්වොත් කෙලවීම නියත බව අපේ ටිකිරි මොළ වලට වැටහුනා. කස්ටියම ඉස්සරහ තිබ්බ අතුරු පාරකින් (ඩි ෆොන්සේකා පෙදෙස ) හැරිලා ගාළු පාර දිහාට දිව්වා. මගක් දුර දුවන කොට තව හරස් පාරක් වමට, බෙතෙස්ඩා පටුමග. ඔතැනදි වීර සෙබළු දෙකට කැඩුනා. කස්ටියක් ගාළු පාර දිහාට දිගටම දිව්වා. මම ඇතුළු අනෙක් පිරිස බෙතෙස්ඩා පටුමග දිගේ ඉස්සරහට දිව්වා. ඒ අතරේ සමහරු මහා තාප්ප වලින් වතු වලට පැනලා, තව අය නවත්තලා තිබ්බ වාහන අස්සේ, යට හැංගිලා. බාගයක් විතර දුර දිව්ව අපි නැවතුනේ හති අරින්න.
විනාඩි දෙකක් යන්න ලැබුනේ නෑ. තලපතා කියන මගේ බොක්ක යාළුවා බෙල්ලේ දාගෙන තිබ්බ ස්නෙයර් (Snare – අර මෝලම ගහන ලොකු බෙරේ) එකට ඩුම් ඩුම් ගාලා සද්දෙන් ගහන ගමන් කෑගහන් දුවගෙන ගියා, ‘ඔන්න පොලීසියෙන් එනෝ‘ කියාගෙන. උගේ අණබෙරේ ඉවරවෙන්න ලැබුනේ නෑ පොලිස් වෑන් එක හරෝපි අපේ පාරට! මොනවා කරන්නද ඉතින්? පටන්ගත්තා ආයෙම රන් එක. හැබැයි මේ වතාවේ සෙල්ලම් සුම්මා. අපේ පාර හරස් කරලා වාහනේ නවත්තපි!
‘නැවතියවු ඔක්කොම‘ කියලා අර කර්ණ මධුර ස්වරයෙන් අපේ කර්ණ ශංඛය පුරවාලූ පොලිස් අන්කල් කෙනෙක් වෑන් එකේ දොරත් ඇරන් පැන්නා එලියට. පොලීසිය ඉස්සරහින් බයිසිකලේවත් පදින්නේ නැති රයන් ටක් ගාලා උගේ අතේ තිබ්බ අනිත් මෝලම් බෙරේ බිම දාලා අත් දෙක උඩට උස්සපි! රයන් දිහායි, අහුවෙච්ච අනිත් හතර දෙනා දිහායි කටාක්ෂ නිරීක්ෂනේ දාපු පොලිස් අන්කල් ආයෙම අර මාධූර්‍ය වොයිස් එකෙන් අපිට කතාකලා, ‘නැගපියවු ඔක්කොම වෑන් එකට‘.
හොදි නැතිව රෝස් පාන් කන්න හිත හදන් කස්ටිය රිංගුවා වෑන් එක අස්සට. අනිත් උන් කොහේ ගියාද කියලා නෑ. පොලීසිය ගැන තිබ්බ අකලංක, අනුපමේය විස්වාසේ නිසා මම අතේ උණ්ඩි කරන් හිටිය සල්ලි ටිකයි, කොඩියයි එහෙම්ම ඔබාගත්තා කලිසමේ වම් සාක්කුවට. වෑන් එක කෙලින්ම ගියේ විසාකා මේන් ගේට් එක ඉස්සරහට. විලි ලැජ්ජාවේ සන්තෝසේ බෑ අර සූකිරි කෙල්ලෝ හොම්බවල් දාලා සත්තුවත්තේ සත්තු දිහා වගේ අපි දිහා බලනකොට.
‘මෙයාලද උදේ ඉස්කෝලෙට පනින්න ආවේ? ‘ තුන් හිතකවත් නොතිබ්බ අශ්ලීල චෝදනාවක් අපේ කරපිට පටලවන්න පොලිස් අන්කල් විසාකා දැරිවියකගෙන් සාක්කි හොයනවා. දැරිවි අපේ නම්බර් ප්ලේට් දිහා බලන් ඉඳලා නෑ කියලා කිව්වම අපිට හිතුනේ ඒ දැරිවිව මව් තනතුරේ තියලා උපහාර කළත් මදි නේද කියන සිතුවිල්ලයි. ඒ නඩුවට අපි අදාළ නෑ කියලා තේරුනාම පොලිස් වෑන් එක ආයෙම එතැනින් අපිවත් දාගෙන ‘කොළඹ වටේ” යන්න ගත්තා.
ඔහොම එද්දි අපිට පේනවා පාරේ තැන් තැන් වල අපේ අනිත් උන් එහේ මෙහේ ඉන්නවා. වෑන් එක දැක්කම කස්ටිය අපිව ජීවිතේට තියා, මීට සංසාර හත් අටසීයකට එහාවත් නොදැකපු විදිහට හිස් බැල්මට් එක දාගෙන අහක බලාගන්නවා. උන් කියලා මොනවා කරන්නද ඉතින්? ඒ මදිවට සමහර උන් වෙන ඇඳුම් ඇඳන්! පස්සේ ආරංචි උණා පොලීසිය ඇඳුම් වලින් අඳුරගනියි කියලා කලෙක්ෂන් දාපු සල්ලි වලින් ලාබ ටී ෂර්ට් ගත්තා කියලා. කොහොමින් කොහොම හරි වෑන් එක ඇවිත් නතර කලේ බම්බලපිටිය පොලීසියේ. පොලීසිය ඇතුලට අපිව එක්කන් ගිහින් බංකුවක් පෙන්නලා වාඩි වෙන්න කියලා කිව්ව පොලිස් අන්කල්ලා ටික ආයෙම වෑන් එකට නැගලා යන්න ගියා HFC එකට කස්ටියක් පනින්න යනවා කියලා ආරංචි වෙලා. අපිත් ඉතින් බංකුවට වෙලා කකුල් පද්ද පද්ද හිටියා. බඩත්ගිනියි එකසිය ගානට. බැරිම තැන රයන් නැගිටලා පොලිස් අන්කල් කෙනෙක්ගෙන් ඇහුවා බඩගිනි නිසා කන්න මොනවා හරි ගේන්නද කියලා. එලියට නොයා පොලීසියේ කැන්ටිමෙන් මොනවා හරි ගෙනත් කන්න කියලා උත්තරේ ලැබුනා. එකතු කරපු සල්ලි වලින් යෝගට් ගෙනාපු කස්ටිය යාන්තම් සුදහ ගින්දර නිවාගත්තා.
ටික වෙලාවකින් අර පොලිස් අන්කල් එක එකාට එයා ළඟට එන්න කිව්වා. පොතක් ඇදලා ගත්තා විස්තර ලියන්න. අපි කාගෙවත් නමක් මීට කලින් ජීවිතේට පොලිස් පොතක ලියවිලා නෑ. මොනවා කරන්නද? වවුලගේ මගුල් ගෙදර ගියා නම් එල්ලිලා හිටුකෝ කියලා කස්ටිය ලෑස්ති උනා එන දේකට ඇඟිල්ල දෙන්න. මුලින්ම ගියේ රයන්. ප්‍රශ්න කිරීම පටන් ගත්තා,
පොලිස් : නම මොකක්ද?
රයන් : රයන් ********
පො : ඉස්කෝලේ?
ර : රෝ_ _
පො : පාරවල් වල මොනාද කලේ?
ර : අනේ නෑ සර්. අපේ ඉස්කොලේ පැරඩ් එක අද. අපි ඒකට එන ගමන් හිටියේ. වැරදි දෙයක් කලේ නෑ.etc
රයන්ගේ ප්‍රකාශය ඉවර උනා. ඊළඟට හිටියේ මම.
පො : නම මොකක්ද?
මම : __න් ******
පො : ඉස්කෝලේ?
මම : නා_ _ _
පො : නා_ _ _? මොන මගුලක්ද රෝ_ _ එකේ උන් එක්ක කරන්නේ?
මම : අනේ නෑ අන්කල්. අපි හැමෝම එක ස්කූල් බස් එකේ එන්නේ. සපෝට් එකට ආවේ, etc.
තුන්වැනියට හිටියේ සිගාර කියලා ඕ ලෙවල් කරන වයසේ එකෙක්. උගෙනුත් සුපුරුදු ප්‍රශ්න කිරීම ඇරඹුනා.
පො : නම?
සිගාර : සිගාර *******
ඉස්කෝලේ : නා_ _ _!
පො : යකෝ, රෝ_ _ එකේ පැරඩ් එකට යන ඔක්කොම උන් නා_ _ _ද? ඉස්කොලේ තෙමෙනවද? Etc….
හතරවැනියත් ඕ ලෙවල් කරන ඩිනේෂ් කියලා එකෙක්. පොතේ විස්තර ලියන්න ලෑස්ති වෙලා පොලිස් අන්කල් උගෙනුත් ප්‍රශ්න කිරීම ඇරඹුවා.
පො : නම?
ඩිනේෂ් : ඩිනේෂ්
පො : ඉස්කෝලේ?
ඩි : තර්_ _ _!
පො : මොන මගුලක්ද මේ? රෝ_ _ එකේ පැරඩ් එකට යන ඔක්කොම උන් වෙන ඉස්කෝල වල උන්ද? Etc….
අවසාන හාදයටත් කැඳවීම කලා. පොර හසන්ත. ඇත්තටම ඌ ස්කූල් බස් එකේ නිත්‍ය නියෝජිතයෙක් නෙවෙයි. ස්කූල් බස් එකේ අපිත් එක්ක එන යාලුවෙක්ගේ බොක්කක්. ඌ මොන ඉස්කෝලද කියලා අපි දන්නෙත් නෑ. ඔන්න ඌවත් කැඳෙව්වා.
පො : නම?
හසා : හසන්ත
ඉස්කෝලේ : හොරණ තක්_ _….
‘ඈ මිනිහෝ, තමුසේ හැමදාම මුන් එක්කද ඉස්කොලේ යන්නේ?’ කොහෙවත් හිටපු එකෙක් කොහෙවත් ගිය කේස් එකක පැටලිච්ච් එක ගැන ඇතිවෙච්ච හිනාව බකස් ගාලා එලියට දැම්ම රාළහාමි එහෙම අහද්දි බංකුව උඩ සිටි අපි සැම ඇතුළු පොලීසියේ සැමටත් එක වගේම හිනා. අපිත් හොල්මන් හොරණ ඉස්කෝලේ යන එකෙක් මෙහේ මොන මගුලක් කරනවද කියලා. සිද්ධවෙලා තියෙන්නේ මේකයි. හසන්තයා කොහේදෝ යන්න ටවුන් එකට ආපු වෙලේ අපේ බස් එකේ යන උගේ යාළුවා හසන්තයව ඇදගෙන ඇවිත් කලෙක්ෂන් යන්න. අසරණ හසන්තයා පොලිස් පොතේ නම ලියාගත්තේ ඔන්න ඔය විදියට අනුන්ගේ බිග් මැච් වලට චියර් කරන්න ගිහින්.
කොහොමින් හරි එදා අපි පොලීසියෙන් එලියට ආවම අපිට වඩා වීරයෝ නෑ කාටවත්. අපි ඉතිරි කාලේ බස් එකේ ගියේ සැබෑම සැබෑ පුංචි වීරයෝ හැටියටයි. හසන්තව මට හම්බු උන පළවෙනි සහ අවසාන වතාව එදා. සිගාරයි ඩිනේෂ්වයි කීප පාරක් දැක්කා, නමුත් කතා කරන්න ලැබුනේ නෑ. රයන්ව සමහර දාට කෝච්චියේ එනකොට හම්බු වෙනවා. අදටත් බස් එකේ ගිය හැමෝම මේ කතාව මතක් කරලා බඩ අල්ලන් හිනාවෙනවා.
Sansajran 